ای منظری ز جلوه ی رویت بهارها

وی نشئه از سبوی حضورت خمارها

لعل لب شکر شکنت زینت سخن

زلفت مدار و محور نصف النهارها

هر دم ز جمکران خیالم نسیم عشق

می آردم به سوی تو چون غمگسارها

ریح قیام و و روح قعود و سجود یار

هر لحظه می رسد ز دم سبزه زارها

با یک اشارتت شکند بغض ابر دل

لبریز گردد از ثمرش جویبارها

گر بوی یار را شنود خفته در مغاک

سر بر کشد چو سبزه ز عمق مزارها

آقا نگاه کن به من خسته و ملول

جانم به لب رسیده از این انتظارها

تا عمر ما نرفته به پایان ظهور کن

ای برقرار از تو همه بی قرارها