هر دم که نگاهی به ضریح تو میافتد

یا اینکه دلی کُنج حریم تو میافتد

سوی تو روان می شود آن دست غریبی

کز لطف تو تسلیم و به پای تو میافتد

نعلین ز پا میکَند از شوق وصالش

موسای وجودی که به تور تو میافتد

آهوی در افتاده به بند و غل صیاد

از جود تو آزاد و به دام تو میافتد

هر جا که سخن از حرم و مشهد عشق است

روح  از بدنم رفته و یاد تو میافتد

شیرین سخنان اذن بیان را ز تو گیرند

شهد سخن است آنچه ز کام تو میافتد

مهمانی عرش است در این فرش مصفا

آن دم که نظر بر برو بام تو میافتد

ما جمله غلامان خراباتی و مستیم

مست می نابی که ز جام تو میافتد

میثم نظری گر کند آن شاه همایون

مفتاح جهان جمله به نام تو میافتد